ลักษณะของประติมากรรมเป็นภาพครึ่งตัวบนตั้งแต่ส่วนเหนือสะดือของบุคคลยืนเอียงกาย ใบหน้ากลมมน มีคิ้วสันนูนโค้ง จมูกโด่ง ปากจีบเป็นกระจับ และแววตาเหลือบมองลงต่ำ สวมเครื่องประดับศีรษะคาดว่าเป็นชฎามงกุฏ ส่วนยอดหักหายไป ประดับร่างกายด้วยสรอยประคำ, สร้อยคอ, ต้นแขนสวมพาหุรัด และผ้าเฉียงบ่าบนไหล่ด้านซ้าย คล้องทับด้วยสายยัชโญปวีตประดับหัวกวาง ประติมากรรมแตกหักสูญหายที่แขนขวาส่วนศอกลงไป[1]

ข้อมูลจากกรมศิลปากรระบุว่าประติมากรรมนี่มีลักษณะคล้ายคลึงกับที่พบประดับบนประติมากรรม พระอคัสตยะ จากจันทิบานอน (Candi Banon) ศิลปะชวาภาคกลาง[1] ประติมากรรมมีลักษณะศิลปะศรีวิชัยซึ่งได้รับอิทธิพลจากศิลปะอินเดียหลังคุปตะ-ปาละ โดยมีการตั้งข้อสันนิษฐานว่าประติมากรรมนี้ปั้นและหล่อขึ้นในไชยาหรือเมืองใดเมืองหนึ่งในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ตั้งแต่ดินแดนที่ปัจจุบันคือประเทศไทยจนถึงเกาะชวา ในประเทศอินโดนีเซีย[2]